Ontmoetingen

Vlinderwerk verzorgde in het kader van de landelijke Gedichtenweek een poëtisch uur in Huis ter Weegen in Warnsveld.

Voor een bijzonder publiek: dementerende ouderen en enkele van hun familieleden. We lieten ons ver- gezellen door pianiste Mila (9), dochter van Eke. 

Terugkijkend op het optreden zeggen we tegen elkaar: het had iets moeizaams – onvermijdelijk in dit gezelschap – maar dat werd ruimschoots gecom- penseerd door het ontroerende. We merkten dat de kracht van poëzie en muziek ook deze groep mensen kan bereiken. Sommigen een beetje, anderen wat meer. Een enkeling allicht helemaal niet; maar hij of zij zat er toch rustig bij, hoorde misschien alleen wat vage klanken – en zag een meisje piano spelen. 

Een paar zongen er mee met Kortjakje en Sur le Pont d’Avignon. Dat bracht sfeer aan de grote tafel. 

We droegen gedichten voor over het licht, over vogels en vlinders. Een kersvers gedicht over Huis ter Weegen zelf.

We vertelden er kleine verhalen bij: wat eet een merel zoal? Havermout misschien? Een meegebracht bord met havermout-vlokken riep bij een paar van de aanwezigen herinneringen op aan vroeger.

En welke letter is de ganzenletter?

De V natuurlijk.

De mus van Jan Hanlo kwam ook nog langs, hij zei niet veel meer dan tjielp.

Maar zoveel woorden zijn er ook helemaal niet nodig.

We zongen het Vlinderwerk-lied Ontmoeting, over het elkaar vinden en elkaar kwijtraken. Zoals je een dierbare kunt kwijtraken omdat zijn of haar geheugen niet meer functioneert zoals het zou moeten. Een vrouw wier echtgenoot in Huis ter Weegen woont, zei dat ze dat maar al te goed herkende, dat kwijtraken.

Haar man zei na afloop: Ik houd niet zoveel van gedichten, maar dit vond ik mooi.

En toen moest hij huilen.

Toen ik haar na afloop de hand schudde, vroeg een bewoonster: “Wie bent u?”

Haar kortetermijngeheugen liet haar volledig in de steek.

Ik zei mijn voornaam en vroeg toen: “En hoe heet u?”

Ze zei: “Trijntje.”

Ik zei: “Het was fijn om voor jullie te mogen optreden, Trijntje.”

Een brede glimlach verscheen op haar gezicht omdat iemand de naam zei die ze als meisje haar moeder zo vaak had horen roepen.

Misschien speelde ze ooit ook piano.